In een nieuwsbrief van Ecolo las ik dat André Gorz (84) en zijn ongeneeslijk zieke vrouw maandag zelf een einde hebben gemaakt aan hun leven. Gorz gold als een van de belangrijkste linkse Europese filosofen van de postindustriële samenleving. Als zodanig heeft hij ook zijn bijdrage geleverd aan de politieke oriëntatie van de Europese groene beweging.
Gorz hoorde eind jaren zestig samen met Sartre tot de neo-marxisten die erg populair waren in de studentenbeweging. Later was hij samen met de oprichter van de Franse tak van Friends of the Earth, Hervé, een van de leidende figuren in de nieuwe politiek-ecologische beweging. In 1980 verscheen zijn boek Afscheid van het Proletariaat. In zijn visie zou een verregaande automatisering en de daardoor ontketende stijging van de productiviteit een einde maken aan de loonarbeid als voornaamste bron van welvaart. Hij bepleitte verregaande arbeidstijdverkorting en een aanvulling van het inkomen door de staat in ruil voor maatschappelijk nuttige en culturele activiteiten.
Kom er nog eens om vandaag de dag! Arbeidstijdverkorting is een vergeten politiek programmapunt. Loonarbeid staat nog steeds in het hart van de sociaal-economische politiek. Moeten we Gorz niet eens gaan (her)lezen nu we in GroenLinks met een beginselprogramma bezig zijn en er in de EGP geprobeerd wordt een visie te ontwikkelen op een groene, duurzame economie? Duurzame werkers zijn dat niet ook uitgeruste en ontspannen werkers - in tegenstelling tot de moderne work-aholics?
Opmerkelijk is dat de dood van Gorz in Nederland alleen gemeld werd door De Telegraaf. Dat zal wel toeval zijn. Maar het geeft toch te denken. De Franstalige wereld is voor Nederlanders wel eens dichterbij geweest.
No comments:
Post a Comment