Sunday, November 18, 2007

De grens tussen boter en olijfolie


De Heerlengroep, het internationale 'grassroots' netwerk van Europese groenen, kwam dit weekend bijeen in Brussel, als gast van de combi Groen!/Écolo (voor Belgische verhoudingen nogal bijzonder) . Het aardige van deze bijeenkomsten vind ik de discussies waarin de deelnemers zich op de eerste plaats als Europeaan laten horen. Er is geen behoefte om zich als vertegenwoordiger van een land of een partij te manifesteren, zoals je dat in officiële EGP-bijeenkomsten nog vaak ziet. Het is een vrije uitwisseling van gedachten tussen groenen met verschillende achtergronden. Opvallend is dat veel van de (ruim 60) deelnemers grensoverschrijdende cv's hebben: kinderen van migranten, internationale studenten, medewerkers van internationale organisaties, "gemengde" huwelijken.
De film die Georg Schedereit (italiaan, woonachtig in Zuid-Tirol) over de betekenis van grenzen had gemaakt sloeg dan ook aan. Hij interviewde de deelnemers aan een cursus van het Europa Instituut in Florence. Over hun ervaringen met taalgrenzen, staatkundige grenzen, etnische grenzen en zelfs grenzen in de eetcultuur. De belangrijkste grens voor een italiaan was die tussen boter en olijfolie als basis in de voedselbereiding. De brede culturele betekenis van deze grens in Italië moet je niet onderschatten, vertelde hij, en dat was niet bedoeld als grapje.
De film van Georg was een bijdrage aan het discussiethema 'collectieve versus individuele identiteiten'. In het panel zat naast Georg de principiëel grenzenloze humanist Ludo Dierckx, ex-parlementslid van Groen!. Hij waarschuwde voor het misbruik dat politici maken van idententiteitskwesties voor de versterking van hun machtsbasis. Aan de andere kant was er Mark Ballard van de Scottish Greens die (gekleed in kilt) respect vroeg voor regionale verschillen. Diversiteit is ondanks de verschillen van mening toch wel een gezamenlijke noemer waarop veel groenen zich kunnen vinden. Moderator Michael Stimson toonde zich in zijn conclusies niet bang voor regionale verschillen zo lang we een EU als 'safety net' hebben dat uitwassen van extreem rechts nationalisme, zoals we die in het verleden gekend hebben, kan voorkomen.
Er kwamen ook concretere onderwerpen ter tafel. Zo was er veel belangstelling voor de ervaringen van Johan Grijzen (Rotterdam-Delfshaven) bij het betrekken van migranten en hun organisaties bij de locale politiek. Een onderwerp dat eerder al op een bijeenkomst van de EGP-Council aan de orde was gekomen, grensoverschrijdend openbaar vervoer, werd gisteren uitgediept door Markus Roiling uit Berlijn, Adam Fulmars uit Zibeline Gora (Polen) en Paul Beeckmans van de Groene Groep in het EP. Polen is wat betreft betreft openbaar vervoer min of meer een ontwikkelingsland. Van een Poolse naar een Duitse stad per openbaar vervoer ben je meer dan een halve dag kwijt op een afstand van pakweg 100 kilometer en in sommige gevallen heb je wel drie kaartjes nodig van verschillende bedrijven. Paul Beeckmans gaf aardige voorbeelden van hoe het ook kan. Deze sessie was dus een uitstekende voorbereiding op de gemeenschappelijke verkiezingscampagne de we gaan voeren en waarin grensoverschrijdend openbaar vervoer een prominent punt moet worden.

,

Tuesday, November 13, 2007

EU schendt mensenrechten

Dick Marty, de Zwitserse jurist-onderzoeker, die eerder de CIA-gevangenissen in Europa onderzocht, levert nu harde kritiek op de z.g. terroristenlijsten van de EU en de VN. De procedures op grond waarvan iemand op een lijst komt en de onmogelijkheid om er weer af te komen zijn in strijd met fundamentele principes van mensenrechten. Een seriemoordenaar heeft meer rechten dan iemand die op zo'n lijst staat, zegt Marty. Zijn rapport is aanvaard door de Juridische Commissie van het parlement van de Raad van Europa in Straatsburg en komt in januari in het parlement zelf aan de orde.
Als het parlement het advies van de Commissie serieus neemt kan dat niet zonder consequenties blijven, zou je zeggen, aangezien alle EU-landen ook lid zijn van de Raad van Europa. Maar nog beter lijkt het me als het Europese Parlement net als bij de zaak van de CIA-gevangenissen deze lijsten zelf ook op de agenda zet en op onderzoek uitgaat. Het EP kan meer bereiken dan het parlement van de Raad van Europa.
Het rapport van Marty is een steuntje in de rug voor de in Nederland verblijvende Filippijnse communist José Maria Sison. Ook hij staat al vijf jaar zonder enige vorm van proces en op gronden die om veiligheidsredenen niet openbaar gemaakt worden op de lijst. Dit houdt in dat zijn bankrekening is geblokkeerd, dat hij geen uitkering krijgt en niet mag reizen. Deze zomer kreeg hij eindelijk gelijk van het Europese Hof, maar vlak daarvoor had de EU hem met een slecht onderbouwd verhaal opnieuw op de lijst gezet, zodat zijn advocaat een nieuwe procedure moest starten. Als het EP het rapport van Marty nu oppikt kan een herhaling in de toekomst hopelijk voorkomen worden.

,

Saturday, November 10, 2007

Darfur


Gisteravond zag ik de ministers Koenders en Verhagen in Nova. Het ging over Darfur. Of eigenlijk ging het over Nederland. Wat Nederland kan en moet en volgens de ministers gaat doen om de genocide te stoppen. Opvallend was dat het woord Europa niet één keer viel. En de Verenigde Naties misschien een keer. Het kleine Nederland trekt ten strijde in de wereld. Dat was het beeld. Een beschamende vertoning van enge Haagse politiek.
Over effectiviteit ging het ook niet. Het zal ongetwijfeld ook aan de aanpak van de interviewers gelegen hebben, maar de vraag welke hulp vanuit Darfur gezien het beste zou zijn kwam niet aan de orde. Paul Rosenmuller, die ook aan tafel zat, zei nog een keer zoiets als : het doet er niet toe wie in actie komt als er maar iets gebeurt. Ik denk dat het er voor de mensen in Darfur wel toe doet. Nu worden partijen tegen elkaar uitgespeeld door het regiem in Sudan. Een bundeling van Europese initiatieven moet toch veel meer opleveren dan een bezoek van de Nederlandse ministers Verhagen en Koenders. Hier was dé kans voor onze buitenlandminsters om te wijzen op het positieve effect van Europese samenwerking. Zij lieten het na. Waarom vertelden ze niets over hun inspanningen op dat terrein? Gaat alleen Timmermans daarover? Nee toch, hoop ik, het gaat toch om Darfur en niet om Den Haag?
Hoe kun je mensen betrekken bij internationale zaken als je niet verder kijkt De Haag?


,